November 2020, verslag geschreven door Iris
Het was me wel het weekje!
Toch spannend en onwennig om in deze tijd te reizen, maar het was echt nodig. En ook niet voor niets! Goed voorbereid hadden we een vol vergaderprogramma met gemeenten, ministeries, scholen en vrijwilligers. Alles met de nodige voorzichtigheid.Wat hebben we bereikt? Meer dan we hadden kunnen wensen! Zo’m enorme opsteker in deze lastige tijd.
De gemeente Pául heeft ons een geweldige ruimte voor de castratiekliniek, een hele goede projectcoördinator beschikbaar gesteld en de volledige medewerking toegezegd. We zijn zelfs bedankt met een diner bij de burgemeester en waren op tv bij het nationale nieuwsjournaal. In 2021 gaan we samen met deze gemeente volgens een strak geografisch plan honden tellen, indien nodig vangen en castreren, zodat aan het eind van het jaar de teller op 1500-2000 castraties staat. Dat is een geschatte 70% van de honden in deze gemeente. Dat kan alleen dankzij de hulp van deze gemeente, onze lokale vrijwilligers en hulptroepen, onze coördinator van de kliniek Hannelore, dierenarts Raluca en de lokale dierenartsen Viviene en César.In de andere 2 gemeenten (Porto Novo en Ribeira Grande) zullen Cesar en Viviene hun diensten aanbieden ten behoeve van de castratie van straathonden. Dit is mede mogelijk dankzij de inventaris die we voor hun klinieken verzamelen. Tevens zullen toekomstige dierenartsen uit Nederland ook ingezet worden in deze gemeenten. Beide gemeenten hebben hun medewerking toegezegd.
De bazen van Viviene en Cesar van het ministerie van landbouw hebben ingestemd met vaste inzet van beiden voor het project. Dit is een hele belangrijke stap.
Verder hebben we een aantal scholen bezocht, schoolhoofden gesproken en met het ministerie van educatie om tafel gezeten. Net als alle andere partijen waren zij erg enthousiast over het educatiemateriaal en zien zij bewustwording en educatie als belangrijke factoren voor de oplossing van het probleem met zwerfhonden.
In februari 2021 wordt aan de docenten uitgelegd hoe zij het materiaal in hun lessen kunnen gaan inzetten.
Het was echt heel erg fijn om onze vaste vrijwilligers en een aantal super goede nieuwe vrijwilligers te zien en te spreken. Dit mooie vooruitzicht voor 2021 is voor de honden en Santo Antão een lichtpunt in deze lastige tijd.
We hebben er vertrouwen in dan we er samen met iedereen in 2021 een succes van gaan maken!
Wil je mee helpen? Binnenkort plaatsen we hier een aantal (vrijwilligers) vacatures.
We hebben een leuk album staan op Facebook, klik op deze link om ze te zien!
April 2019, verslag geschreven door Simone de Vries
Op avontuur voor Project een hond een vriend
Vrijdag 5 april, 04.00 uur ’s nachts. De wekker gaat… Het avontuur gaat beginnen!
Vandaag vlieg ik naar Kaap Verdië, naar het eiland Santo Antão, om mee te helpen als vrijwilliger bij een sterilisatie/castratieproject voor de zwerfhonden aldaar.
Ik ben nog nooit in mijn leven op dit stukje van de aardbol geweest , dus ik ben heel benieuwd. Drie keer eerder ben ik in Bosnië geweest, voor hetzelfde goede doel; sterilisatieprojecten van zwerfhonden.
Dit waren geweldig mooie ervaringen dus ik had er heel veel zin in!
Twee weken geleden hadden we al even met kennis gemaakt met (bijna) het hele team om alles door te spreken.
Zoals Iris (de drijvende motor achter dit project) al heel mooi beschreef: Van dilemma tot overtuiging, van behoefte tot noodzaak, alles is besproken.
Gelukkig zaten we op één lijn en had iedereen er heel veel zin in!
Op Schiphol kwam ik al snel Chloë en Inez tegen. Chloë is een dierenarts in Amsterdam, Inez een inmiddels gepensioneerde dierenarts die samen met haar man regelmatig dit soort projecten over de hele wereld uitvoert. (Mijn toekomstdroom!!) Halverwege de reis kwamen we ook Connie en Angelique tegen, nog twee leden van ons team.
De reis verliep prima, eerst met het vliegtuig, vervolgens met de boot. We hadden op tijd kunnen zijn voor de opening, ware het niet dat het taxibusje op Santo Antão bleef wachten tot het helemaal vol zat. Vol betekend niet dat alle stoelen bezet zijn! Op dat moment worden er namelijk krukjes uit de achterbak getoverd die in het gangpad gezet worden die ook gevuld moeten worden. Pas als die ook vol zijn gaan we naar onze eindbestemming!
Na de vlucht, bootreis en busreis komen we uiteindelijk in Santo Antão aan. Iris wacht ons op bij het appartement. Iris Casper en Jean-Marc waren er al ruim een week om alles voor te bereiden. Nadat we onze spullen gedropt hebben gingen we gezellig eten en bijkletsen in een restaurantje in het dorpje. Er wordt muziek gemaakt, het eten is heerlijk en de witte wijn ook! Morgen gaan we beginnen!! J
De eerste dag! Met gezonde spanning lopen we richting de kliniek. Een aantal straathondjes loopt gezellig met ons mee. Mimi springt er bovenuit, waar wij gaan is Mimi, altijd vrolijk!
Het is de eerste uren nog wat onwennig, aftasten; wie doet wat? Uiteindelijk vindt iedereen zijn of haar plek. Vanessa zit bij de ingang met haar laptop en houdt bij wie er een afspraak heeft en helpt ons geweldig met het tolken.
De gegevens worden opgenomen, we luisteren de hartjes na en geven de honden hun narcoseprik. Afspraken worden gemaakt voor het ophalen. Er is een team voor het naluisteren en prikken, een team voor het scheren en wassen, een team voor het opereren en een team voor de nazorg. Zo wordt er getemperatuurd, krijgen de honden een chip en oormerk, pijnstilling en antibiotica. Operatiesetjes worden ontsmet en uitgekookt en klaargelegd voor de volgende ok.
Wij boffen ontzettend dat er veel lokale vrijwilligers zijn. Vooral omdat we de extra handen erg goed kunnen gebruiken maar ook omdat we zo nog iets meer over het eiland en het leven daar ervaren.
Ook zijn we heel blij met Céleste, Charlotte en Eline, 3 leuke Belgische meiden die toevallig 3 maanden op Santo Antão zijn voor hun stage op de lagere school. Ze zijn er elke dag wel een paar uur. Ze helpen op meerdere fronten in de kliniek maar zorgen ook voor een hoop gezelligheid. Ze zijn druk bezig om een project op te starten op de plaatselijke school over het omgaan en de verzorging van de honden.
Elke dag raken we beter ingespeeld op elkaar, het team draait goed! We maken best lange dagen, van 8 uur ’s ochends tot 7 uur ’s avonds. De sfeer is goed, gelukkig geen onenigheid of stress. Er wordt een hoop gelachen. Elke dat ontbijten, lunchen en dineren we gezamenlijk in een plaatselijk restaurantje “Dede”. Lieve mensen die hun best doen elke dag weer een lekkere maaltijd voor ons klaar te zetten. Hun zoon Daniel was een van de geweldige vrijwilligers. Nooit was er iets te veel, je hoefde het maar te vragen en het werd geregeld. Toen ze een van de eerste dagen hoorde dat wij zo van koffie hielden, kwam zijn zusje elke ochtend en middag een dienblad met koffie en wat lekkers brengen.
En toen was daar toch die mijlpaal: 100 dieren geopereerd !!!!
Vijf dagen lang werkten we van 8 tot 19 uur, 105 honden en 10 katten hebben we gesteriliseerd/gecastreerd. Veel meer dan waar we op gehoopt hadden!!
Tussendoor waren we ook nog een soort van dokterspost. Een visserman kwam binnenlopen met een haak diep in zijn duim. Onder toeziend oog van zeker 15 andere vissers hebben we de haak met plaatselijke verdoving eruit gehaald en verbonden. Later die dag ook nog een man met een diepe snee in zijn vinger die we gehecht hebben.
De laatste dag moesten we mensen wegsturen omdat we geen plek meer hadden. Alle operaties zijn goed gegaan, alle dieren hebben het goed doorstaan. Voor 1 hond was het even heel spannend. Hij had waarschijnlijk vergif gegeten. We hebben hem ’s nachts meegenomen naar ons appartement en aan het infuus gelegd. We waren er allemaal bang voor dat hij het niet ging redden maar de volgende dag stond hij (wiebelend) toch weer op zijn pootjes. De dagen erna kwamen wij hem weer regelmatig tegen in het dorp 🙂
En dan zit het erop!! 115 operaties, alles goed gegaan, tijd om te proosten!!
Donderdag, de laatste dag voor ons vertrek hebben we geen operaties meer gedaan. Als er iets niet goed zou gaan wil je er toch zijn voor de nazorg en dat kan op zo’n laatste dag niet. ’s Ochtends hebben we een beetje door het dorp gewandeld en op terrasjes van het mooie uitzicht genoten. Geweldig om veel honden tegen te komen met een oormerk.
’s Middags hadden we een picknick met alle vrijwilligers. Eerst nog in ons appartement met de Belgische meiden salades gemaakt. Best nog een uitdaging als er in de supermarkt alleen maar aardappelen en uien op de versafdeling zijn!!
Het was even lekker ontspannen op het strand. Door de koele wind voelde je de warmte van de zon niet zo, met als resultaat dat iedereen wel een beetje verbrand was. (en sommige iets meer 😉 )
’s Middags zijn we met de jeep naar een Paul gereden voor een bezoek aan o.a. een kindertehuis. We werden warm welkom geheten in het kindertehuis voor kinderen die geen ouders meer hadden of kinderen die wegens misbruik opgevangen werden. Aan de ene kant heel verdrietig dat het nodig is maar aan de andere kant heel blij dat er iemand is die zich over deze kinderen ontfermd.
Ook hebben we een rondleiding gekregen in een fabriekje waar ze van plastic flessen tegels maken. Op dit eiland, waar nauwelijks enige industrie is, is dit best bijzonder!
’s Avonds waren we uitgenodigd voor een etentje bij mensen die lang in Nederland hadden gewoond, maar nu weer terug waren in Santo Antão. Toevallig dat ze bij onze kliniek kwamen omdat er in hun straat een hond was aangereden en ze medische hulp zochten. Ook in hun dorp, Paul, is er een groot probleem met de straathonden en zijn ze erg geïnteresseerd in een sterilisatie project.
Na een heerlijk etentje gingen we in ’s avonds laat , achter in de Jeep weer terug naar ons appartement. Het avontuur zat er weer op.
Na een reis van 14 uur weer thuis. Nu nagenieten van een mooie ervaring, geweldige mensen, lieve honden en mooi plekje op deze aarde.
Foto’s van deze reis kunt u vinden op onze Facebookpagina